|
Uit: 'De zee van avontuur': 'Kinderen', begon mevrouw Mannering, 'dit is juffrouw Lawson'. Haar stem ging onder in Kiki's locomotief-fluit. Die was nog beter dan gewoonlijk en langer aangehouden ook. Juffrouw Lawson snakte naar adem en deed een stap terug. Ze zag Kiki niet en keek naar de kinderen, omdat ze dacht dat een van hen dat vreselijke geluid maakte. 'KIKI!' donderde mevrouw Mannering, nu werkelijk boos. 'Kinderen, hoe kunnen jullie haar dat laten doen? Ik schaam me over jullie!' Kiki hield op. Ze deed haar kop opzij en keek brutaal naar juffrouw Lawson. 'Veeg je voeten!' commandeerde ze. 'Sluit de deur! Waar is je zakdoek? Hoe vaak heb ik je niet gezegd...' 'Neem Kiki mee naar buiten, Jack', zei mevrouw Mannering geërgerd. 'Het spijt me zo, Juffrouw Lawson. Die papegaai is van Jack en gewoonlijk gedraagt ze zich niet zo onbehoorlijk'. 'Ik begrijp het', zei juffrouw Lawson, hoewel ze erg twijfelachtig keek. 'Ik ben niet zo gewend aan papegaaien, mevrouw Mannering. Ik denk natuurlijk dat deze vogel niet met ons meegaat. Ik kan niet verantwoordelijk zijn voor lievelingsdiertjes van dat soort - en ik denk niet dat een pension...' 'Daar kunnen we later over praten', zei mevrouw Mannering haastig. 'Jack, hoorde je wat ik zei? Neem Kiki mee naar buiten'. 'Polly, zet de ketel op', zei Kiki tegen juffrouw Lawson, die absoluut geen nota van haar nam. Kiki gromde nu als een woeste hond en juffrouw Lawson keek verschrikt. Jack nam de papegaai, wuifde naar de anderen en bracht haar uit de kamer. 'Wat jammer, wat jammer!' zei Kiki op droevige toon. Mevrouw Mannering gaf een zucht van verlichting. |
